Het was een heel gepriegel om elk van de tien vingertjes los van elkaar in de handschoentjes te krijgen. Telkens kropen er twee bij elkaar. We moesten er om lachen, maar het was nog vroeg en koud en mijn eigen vingertoppen trokken reeds wit weg. De riemen vastmaken om de voeten, de gordeltjes dichtklikken, de poort openen en afsluiten, de muts op – die onderweg zoals we wisten hoe dan ook zou afzakken –, de eigen handschoenen aan. En drie straten verderop kon de fiets alweer aan de ketting bij de eerste halte van de zaterdag: Bomboca, voor de koffie. Jassen uit, sjaals af, bestellen, een krant pakken, een spel uitzoeken, koffiedrinken, met de ogen steeds steels gericht op de deur die maar open en dicht bleef gaan en iedere keer koude wind naar binnen voerde. Na het betalen het kind terug in het zitje achterop. We namen de tijd en de tijd nam ons.
Op de markt stonden er rijen bij de noten en bij de kaas. Het was dezelfde markt als de markt die tijdens de lockdowns geopend was geweest. In de winter van 2020 angstvallig, met pijlen op de keien om de looprichting aan te geven, en mensen met blikken in ogen die aangaven te zullen doden als van dit gewezen pad werd afgeweken. In de winter van 2021 eerder als toevluchtsoord voor de verveelden, voor hen die uitgekeken waren op de Kruidvat en de Albert Heijn. Vandaag was het vooral de plek waar alles leek te zijn wat het ooit was geweest. De lente kwam eraan, iedere glimlach was onbedekt en de stad weer vol en overdadig. Maar in werkelijkheid was het nu de markt in een stad als Kiev, waar een van de laatste uren al ongemerkt geslagen kon hebben. Het deed de kaas die er nog in overvloed was iets beter smaken.
Uiteindelijk voelt een leven weleens als een herhaling van zetten; het wachten voor dezelfde stoplichten, het ongewild belopen van dezelfde ingesleten paden en vervolgens uitkomen op hetzelfde punt. Maar als er dan zaken eindelijk eens echt radicaal de boel op stelten zetten, dan is dat het soort van avontuur waar niemand op zit te wachten. De komende tijd wordt het kaas kopen en koffiedrinken in een besef van schuld, geluk en onbehoorlijkheid, en met de blik angstvallig gericht op de deur.
6 maart 2022
