Ik kwam thuis met kampvuurhaar en zand in mijn schoenen. Met een washandje probeerde ik de kleverige marshmallowresten van de ijskoude vingertjes van Maira te boenen terwijl ze op de wc zat. Om de laatste honger te stillen kookte ik een paar eieren en bakte de overgebleven vegetarische hamburgers van de avond ervoor in een pan samen met een in halve ringen gesneden rode ui en aardappelpartjes uit de vriezer. Kind snel op de iPad. Verwarming aan. Sjaal, mutsen, jassen buiten uithangen, de rest in de wasmachine. We waren weer veilig. Maar de haren rookten gelukkig nog even na want zodra ik was vertrokken van het strand miste ik het vuur al. Toen ik de brug naar de stad weer over fietste zag ik het nog flakkeren in de halfschemer aan de andere kant van de Rijn. Vuur maken in de open lucht is in Arnhem verboden, je moet er een ontheffing voor aanvragen bij de gemeente. Mijn dochter kan later mooi handhaven want die wil graag politieagent worden, en strekt de hele tijd haar handje voor zich uit terwijl ze ‘STOP!’ roept. Ik denk dat het bijna net zo leuk is om alles en iedereen een halt toe te mogen roepen als dat het leuk is om anarchist te zijn, en je aan geen enkele door een ander opgelegde regel meer te hoeven houden. Hoe dan ook was er een ongelooflijke hoeveelheid hout- en een vermakelijk gebrek aan kennis over hoe dit aan te steken geweest. De worstjes op de barbecue waren deels verbrand, de marshmallows op de satéprikkers blakerden zwart en de wind bleek natuurlijk een immer draaiende. Kinderen van de stad, verkleumend maar gelukkig op geïmproviseerde bankjes van oude houten planken.
13 februari 2022
