Zon, eendenkuikens in de vijver, “Best of Both Worlds” op de oortjes; de neiging overviel me te gaan slalommen tussen de onderbroken strepen op het midden van het fietspad. Mijn hoofd barstte van de plannen en mijn fiets was snel. Meewind, maar dat ontdek je vaak pas op de weg terug.

In Marioepol was diezelfde dag een elfjarige veelbelovende turnster omgekomen bij een bombardement. De foto bij het bericht toonde een kind in glanzend turnpakje, eyeliner, rode lippenstift op, strakke knot en al even strakke glimlach. Al dat trainen umsonst. Ik had zelf ooit veel geturnd, maar nooit genoeg discipline of durf gehad om ver te komen. Wel heb ik de zesenveertig gehaald, met warme douches, piepen bij een prikje en binnenblijven als het regent.

In Arnhem-Zuid werd ik opgehouden door een overstekende kudde schapen. De lammetjes die erbij waren blaatten uitbundig en huppelden over het asfalt. Een oude man aan de overkant aanschouwde het gebeuren gelukzalig glimlachend met zijn fiets aan de hand. Een opschepperig kijkende bestuurder van een cabrio kon het geduld niet opbrengen en probeerde een doorgang af te dwingen langs de beestjes, die geschrokken uitweken.

Een dikke week later hebben lente en winter zich alweer omgedraaid. Natte sneeuw en regen wisselen elkaar af. Roze bloesem, nog nauwelijks uitgekomen, hangt te bevriezen aan de takken van de Japanse Kers in de achtertuin. Hard moeten we worden, had ik me bedacht, maar daar waar de foto’s van de lijken in de straten van Bucha het nieuws beheersen, houd ik de thermostaat met moeite op negentien graden. Ik ben een eitje, nog half in de dop, en nog steeds op de heenweg waar het altijd windstil schijnt.

5 april 2022