Een vriend en ik hadden het trots over hoe we vroeger door weer en wind naar de middelbare school fietsten. Dat we nooit met de bus mochten en ook nooit gebracht werden. Zelfs niet als het twintig graden vroor en we windkracht twaalf tegen hadden. Regelmatig glipte tijdens het fietsen de afgeladen schooltas onder de snelbinders vandaan. Soms bleef hij halverwege het spatbord hangen. Had je pech dan belandde hij op straat, met de inhoud verspreid over het asfalt. Zigzaggend tussen het drukke verkeer moest je dan met gevaar voor eigen leven je schriften en pennen en passer en geodriehoek weer zien te bemachtigen, terwijl de hagel horizontaal je gezicht striemde. Het kwam ook voor dat je een lekke band had. Halverwege de tocht was er dan een huis waar je mocht aanbellen voor een fietspomp, een noodpost bemand door de ouders van een van de leerlingen van school. Hier moest je dan, met blauwe lippen en verstijfde vingers, ook nog eens zelf je band plakken, buiten. Was je het huis al gepasseerd, dan had je geen keuze dan het hele eind met de fiets aan de hand te lopen; er was in de wijde omstreken geen telefooncel te bekennen. Was die er wel geweest, dan had je geen kwartje gehad, want je kreeg maar 15 cent zakgeld per maand, bovendien zouden je ouders er toch niet over peinzen je te komen ophalen. De weg leek oneindig. Soms was ik zo verkleumd dat ik dacht het niet te halen, en zag voor me hoe ik vlak voor thuiskomst een bittere en eenzame dood zou sterven langs de kant van de weg. Ik vermoedde dat ik aan deze barre tochten mijn wintertenen te danken had.

We gaven af op die kindjes van tegenwoordig die met een nieuwe elektrische fiets naar school gingen. Wij moesten het gewoon op eigen kracht doen, we hadden geen keuze. Het waren andere tijden. Het was niet te vergelijken.

Terwijl we ons wentelden in zelfmedelijden en toch ook in enige bewondering voor ons ongeëvenaarde doorzettingsvermogen, pakten we de kaart er eens bij. Een aantal keer voerde ik de eindbestemming opnieuw in. Het waren vier en een halve kilometers, veertien harde minuten fietsen, van deur tot deur. In het geval van de vriend een krappe tien.

2 mei 2020

Nb Volgen van de blogs kan ook. Klik onderaan op volgen en voer je mailadres in. Je krijgt dan bericht zodra er een nieuw stuk is geplaatst!