Vandaag de versnelling non-stop in stand één. Het zien te redden op het allerlaatste streepje van de batterij. In een laatste poging nog wat extra energie op te doen mocht ik in mijn eentje de stad in, naar de boekhandel en de bibliotheek. Het plastic Albert Heijnmandje dat ik in de bibliotheek verplicht moest dragen, nekte me. De batterij ging in het rood. Ik kroop in een diepe stoel en ging bibliotheken in mijn telefoon. Ik ben er van alles te weten gekomen over de Grijze Wolven en Turkse baba’s en het Spijkerkwartier – maar in welk vakje ik het heb gestopt weet ik niet meer.
We vlogen naar San Francisco een paar jaar geleden. Na zestien uur vliegen kwamen we zonder slaap om drie uur ’s nachts Nederlandse tijd aan en moest ik om half vier ’s nachts met een 4-wheel-drive zonder gebruiksaanwijzing midden in de spits de zesbaans-snelweg op. Wanhopig richtte ik mijn schotelogen strak op de weg voor me, terwijl zowel links als rechts de auto’s me te snel af waren. Om vijf uur ’s nachts stopten we bij de Walmart en voelden ons heel Amerikaans. Er waren enkel Mexicanen. Slaapdronken dwaalden we door de oneindige gangen, op zoek naar onze kampeeruitrusting.
Ik wil terug naar het moederschip, ik moet weer aangesloten worden. Maar telkens als E.T. naar huis belt, wordt er kort opgenomen en dan weer opgehangen.
Als je lange periodes veel te weinig slaapt, merk je dat alles wat eerder belangrijk leek weg valt. Je gaat, om het zo te zeggen, genieten van de kleine dingen. De enige wens die overblijft is een verlangen naar wegzakken, uitvallen, laten gaan, verdwijnen. Verder hoef je niets meer. In zekere zin heel boeddhistisch. Maar dat laatste wat je nog wenst, die verlossing, krijg je elke keer net niet, of in zulke kleine doses dat het verlangen ernaar alleen maar nog groter wordt. Ik denk dat dit wel eens mijn laatste stap naar Verlichting zou kunnen zijn.
Toen ik deze ernstige mate van slaapgebrek nog niet kende – wel dacht te kennen, maar werkelijk, het kan veel erger – maakte ik me nooit zo’n zorgen om een slapeloze nacht. Je lichaam zou vanzelf wel bijsturen, je zou vanzelf wel in slaap vallen als nodig. Maar er wordt niets bijgestuurd. Als je het moederschip kwijt bent, zal je het zelf terug moeten vinden. Ze komen je niet ophalen als je batterij gaat piepen. Het enige wat ze je geven zijn droomtoestanden die uren lijken te duren, maar in werkelijkheid je slechts minuten van de nacht verder brengen; van 2:15 tot 2:23.
De wereld lijkt steeds meer die van de onzinnige verschijnselen waar ik ook overdag niet meer wil zijn. Het eeuwige leven is de nachtmerrie waarin je je ogen nooit meer mag sluiten. Laat me slapen, laat me slapen.
27 mei 2020
