Ed probeert gedachten op te slaan. Door ze op te schrijven op blaadjes. Zoals de gedachte dat hij Alan Rickman een goede acteur vindt, en dat deze dood is. Hij probeert zo zijn verstand vast te houden. Hij heeft Alzheimer, wordt verteld in het tv-programma ‘Thuis op Zuid’.

Ik probeer mijn gedachten al jaren te stoppen. Gedachten aan Alan Rickman, aan een Patti Brard die haar dochter weer ziet, aan mensen die ik al dertig jaar niet meer zie, gedachten aan wat zou moeten, aan wat misschien had gekund. Heb gemediteerd, mindfulness beoefend, geyogaad. De weg naar dementie blijkt lang. Wil ik mijn dagelijkse gedachten aan een waslijn met knijpers in huis ophangen, dan heb ik waslijnen nodig die zich kunnen opvouwen als DNA-slierten. Mijn gedachten zijn met zovelen dat ik meer aan mijn dochter denk, dan dat ik met haar bezig ben als ik naast haar zit.

Ik vind Alan Rickman ook een goede acteur en ik denk ook dat het belangrijk is dit te weten. Maar wat als ik dit zou vergeten en hem op scherm zou zien en ongeremd naar de persoon in de stoel naast me zou roepen dat ik het een ongelooflijke pauperacteur vind? Zou dat erg zijn? Of had ik beter op mijn blaadje kunnen kijken dan?

Ik probeer namen en titels op te slaan, van films en boeken en artiesten en mijn zogenaamde favoriete schrijvers en mensen die ik bewonder en waarvan ik zou willen dat ze mijn grote voorbeeld waren. Om ze spontaan te kunnen reproduceren als me erom gevraagd wordt. Want waar ik van houd zegt wat, over mij. En ik moet onthouden wie ik ben. Maar in mijn hoofd wordt niets van dit alles opgeslagen. Het vat samen, trekt een conclusie, en slaat enkel de conclusie op zonder enige bronvermelding, vermengd met gedachten over Patti Brard. Zoals ik van mijn boeken, door ze op kleur te zetten in mijn boekenkast, alleen nog maar weet of ze wit, paars of blauw zijn.

Ik wil een kaartensysteem waarin alles staat wat ik denk en vind. Dat ik, o ja, houd van Radiohead, Nick Drake, The War on Drugs. Dat ik het leuk vind om naar Frankrijk te gaan. Dat ik geniet van mooie huizen en koffiedrinken. Dat ik het liefst op een boerderij zou wonen. Dat ik graag spijkerbroeken draag en zwart en cowboylaarzen, maar dat die laatsten nu toevallig stuk zijn en ik eigenlijk nieuwe zoek.

In het uiterste noorden van Thailand bevindt zich een park met gigantische Hindoeïstische stenen beelden. Denk aan Lange Jan van de Efteling, maar dan in de vorm van een vijftien meter hoge Vishnu met een zevenkoppige slang boven zijn hoofd. Er is ook een baarmoeder waar je doorheen kan lopen. En een beeld van de skeletten van twee geliefden, hand in hand op een bankje, hun verliefde grijns voorgoed versteend in hun doodskoppen.

Wat ik vind of wat ik denk en wie ik ben. Het is vereeuwigd op Facebook en Instagram en in verhalen. En het zal vast in mijn grafrede komen of op mijn steen. Ik wil ze wissen, de gedachten, en extravagante jurken gaan dragen, kitesurfer worden, naar piratenzenders luisteren, naar Japan verhuizen en daar opnieuw geboren worden, zeggen waar het op staat, en een dure sportauto kopen. En het dan morgen weer vergeten zijn.

13 september 2020