In het zitje naast me in de trein zat een man op leeftijd een roze koek uit een Tupperware bakje te eten, het chirurgische mondkapje onder de kin getrokken. Het was half negen ‘s avonds. Ik was uit eten geweest en de restaurants sloten vroeg. De man had de avond vermoedelijk doorgebracht bij vrienden, familie of – dit was eigenlijk het meest waarschijnlijk – bij zijn hoogbejaarde moeder of vader. Zijn moeder had hem bij het weggaan wat mee willen geven. Ze kon bezoek, laat staan haar enige zoon, niet met lege handen de straat op sturen. De koek was nog over, het was de laatste van zes. Neem hem nou maar mee, had ze gezegd. Hier komt het toch niet op. Ze had nog wel iets om hem in te doen. Onder protest had hij hem aangenomen, had gezwaaid en was naar het station gelopen. Opgelucht weer alleen te zijn. Het was rustig in de trein en buiten was het donker. Onbespied kon hij het roze glazuur eraf knagen. De kruimels ving hij netjes op in het bakje.

16 november 2021