Vandaag kwam de schoonmaakster kennismaken. Nog voordat ze zat vertelde ze ons waarom ze door haar vorige werkgever was ontslagen. Ze was graag zichzelf, en hield niet van kakkers. Gisteren had ze een antiek kastje kapot laten vallen bij een klant. Niet expres natuurlijk, maar de vrouw was wel verontwaardigd geweest. Dat vond ze jammer. Of ze bij ons kon blijven moest ze nog zien, want ze had zich wat verkeken op de hoeveelheid werk die ze had aangenomen. Toen ik vroeg hoeveel uren ze vandaag kwam, duwde ze me haar telefoon in handen want ze had slechte ogen. Twee uur, zag ik in haar agenda. Nou, ze was meestal snel klaar, zei ze. Vaak werd ze eerder weggestuurd omdat er geen werk meer voor haar te doen was. Ze vroeg ons de wifi-code, zodat ze muziek op kon zetten tijdens het poetsen, liefst Abba, of Nederlandstalig. Vijf minuten later schalde Fernando door het souterrain. Maira en ik gingen een kijkje nemen. Vanaf de trap zagen we haar de douche schrobben. Luidkeels aan het zingen. De tekst kende ze woord voor woord. Mijn dochter bekeek haar gefascineerd. Onze zwart-wit betegelde badkamer had op een wat grauwe dinsdag ineens kleur gekregen.
2 december 2021
