In het ondiepe water beneden me zwom een zwerfkei. De enorme langwerpige steen, waaraan zich rondom groene sedimenten hadden gehecht, was aan een uiteinde afgeplat en in het andere uiteinde ontwaarde ik een neus en een gelukzalige glimlach. Het was een zeekoe. Volkomen tevreden draaide het rondjes om zijn as. Het zwom onder de brug door waarop ik stond, keerde daar waar het water land werd, en begaf zich al draaiende weer in tegenovergestelde richting. De leefruimte van dit ademende gesteente stond in geen enkele verhouding tot zijn afmetingen, maar het leek hem niet te deren.

Net voor het onweer fietsten we naar de grote waterval in Sonsbeek. De lucht was al tamelijk donker en het begon te waaien. Maira zocht paadjes tussen de keien die langs het pad lagen dat over het water voerde. Ik wees haar op kleine verdwaalde kikkertjes. We brachten ze terug naar de beek. Toen de eerste druppels vielen, pakten we de fiets naar huis, en reden via de Sonsbeeksingel die nog gevuld was met mensen. Ik rook houtvuur en exotisch eten en elektriciteit in de atmosfeer. Het begon nu echt te regenen. We droegen dunne jurkjes. ‘Wij vinden regen leuk’, zei ik bezwerend tegen de dochter die begon te piepen. Ze moest lachen. ‘Ja! Regen vind ik leuk!’, riep ze.

In een beperkte leefruimte draai ik de laatste jaren rondjes om mijn eigen as. Grootse plannen moeten steeds plaatsmaken voor schijnbare futiliteiten. Maar soms is het alsof zich juist in het oog van het doelloze een deurtje bevindt naar een parallelle wereld waar tijd niet bestaat. Alsof sleur en zinloze omwentelingen uiteindelijk slechts als mantra fungeren om het denken te stoppen en geluk en verlichting te brengen. Zonder doel en zonder richting, is ook keren om het even. Dus grijnsde de zeekoe en draaide zich nog eens op zijn rug

21 juni 2021